Fasola (Phaseolus L.) jest rodzajem z rodziny motylkowatych  obejmującym około 200 gatunków roślin rocznych i wieloletnich, pnączy i półkrzewów. Uprawia się około 20 gatunków, z których największe znaczenie w ZSRR ma fasola zwykła. Do gatunku Ph. vulgaris należą roczne, dwuletnie i wieloletnie pnącza z dużymi, jajowatymi, zaostrzonymi listkami. Liście trój- listkowe. Kwiatostany groniaste, wyrastające w pachwinach liści, rzadziej wierzchołkowe, złożone z 2—15 kwiatów osadzonych pa­rami na długich szypułkach. Strąk długości 7—28 cm. Nasiona zwykle duże. Roślina samopylna, ale możliwe jest zapylenie obcym pyłkiem (nasiona mieszańcowe stanowią czasem 5%).Głównym podgatunkiem fasoli zwykłej jest ssp. vulgaris. Od­miany uprawne dzieli się na szparagowe (bez pergaminowej war­stwy w ścianie strąka) i uprawiane na nasiona (z pergaminową warstwą). Fasola jest starą rośliną uprawną tropikalnej Ameryki. Dobrze zachowane nasiona fasoli znaleziono w zabytkach kultury sprzed okresu Inków. Nasiona fasoli są często znajdowane w wykopalis­kach starej kultury peruwiańskiej i meksykańskiej. Do Europy fasola dostała się po pierwszych wyprawach Kolumba. W Rosji i Gruzji znana była od XVII w. Jako roślinę leczniczą znano fasolę od najdawniejszych czasów. Proszkiem z wysuszonych, rozdrobnionych strąków posypywano chore miejsca skóry (świeże rany, oparzenia, egzemy, róża). Pro­szek ten stanowił podstawę do sporządzania pigułek. Później od­wary i wyciągi ze strąków fasoli stosowano jako środek leczniczy przeciw cukrzycy.

Eukomia wiązolistna  jest dwupiennym drzewem z rodziny eukomiowatych, pochodzącym z Chin. Jest to ważna roślina gutaper- kodajna, uprawiana w Europie Zachodniej, Ameryce Północnej, Afryce Północnej (Algieria), Azji Południowo-Wschodniej, Chinach i na północy Wietnamu, w ZSRR — na Kaukazie, w Azji Środkowej i na Ukrainie. Liście skrętoległe, owalnoeliptyczne, brzegiem piłkowane. Kwiaty drobne. Kwiat męski z 3—13 pręcikami. Słupek z dwudzielnym znamieniem. Owoc — jednonasienny oskrzydlony orzeszek.  Eukomia zawiera gutaperkę we wszystkich częściach (w liściach 2—4%, w korze pędów 5—6%, w korze korzeni 9—12%). Gutaperka jest wysokiej jakości, zawiera 74% guty i 20% żywic. Roczny plon gutaperki z liści wynosi około 100 kg z 1 ha starszych plantacji. Wyciągi, odwar i nalewkę z kory stosuje się we wczesnych stadiach choroby nadciśnieniowej. W chińskim lecznictwie ludowym kora i gałązki stanowią środek wzmacniający i moczopędny, a gałązki — środek obniżający ciśnienie krwi. Eukomię rozmnaża się za pomocą nasion, odkładów i sadzonek zielnych. Na plantacji nasiennej sadzi się 800 roślin, na przemysłowych 6000 roślin na 1 ha. Międzyrzędzia szerokości 2—3,5 m, odległości między roślinami 0,75—3,5 m. Pielęgnowanie polega na kulty watorowaniu międzyrzędzi i motyczeniu w rzędach.

Do rodzaju eukaliptus  z rodziny mirtowatych należy ponad 450 gatunków drzew i krzewów w większości wiecznie zielonych (z wyjątkiem 10 gatunków o liściach opadających), pochodzących z Australii i sąsiednich wysp. Plantacje przemysłowe istnieją w Afryce, Hiszpanii, Indonezji, Indiach, Nowej Zelandii i w Ameryce. W Brazylii eukaliptus zajmuje ponad 1,5 tys. ha; uprawia się go jako źródło surowca, z którego pozyskuje się olejek eteryczny. W ZSRR plantacje eukaliptus znajdują się na czarnomorskim wybrzeżu Kaukazu i Krymu oraz w Tałysze (Azerbejdżan). Powierzchnia plantacji przemysłowych dziesiątków gatunków eukaliptusa wynosi na całym świecie 1,6 min ha. W ZSRR jako rośliny lecznicze wykorzystywane są głównie dwa gatunki eukaliptusa: gałkowy i popielaty. Najbardziej rozpowszechniony w ZSRR, małowartościowy pod względem technicznym i leczniczym. Eukaliptus gałkowy jest potężnym drzewem, szybkością wzrostu przewyższającym inne gatunki. Młode gałęzie ostro żebrowane,powierzchni pagórkowatej, z silnym woskowym nalotem. Młode liście naprzeciwległe, siedzące lub obejmujące pęd, od spodu srebrzystobiałe, z wierzchu zielone. Stare liście skrętoległe, ogonkowe, lancetowate, sierpowato wygięte, skórzaste, ciemnozielone, błyszczące. Kwiaty osadzone pojedynczo, duże, obupłciowe. Pręciki liczne. Słupek 1. Owocem jest półkulista, żebrowana torebka. W wilgotnych subtropikach gatunek ten okazał się mało wytrzymały na mróz. Po przemarznięciu wydaje silne i liczne odrosty. Eukaliptus popielaty jest niewysokim (15—20 m) drzewem. Młode liście naprzeciwległe, siedzące, od jajowatych do prawie okrą­głych, okrywające jeden drugiego, szaroniebieskie. Rozwinięte cał­kowicie liście naprzeciwległe lub skrętoległe, szaroniebieskie, najczęściej szerokojajowate, nieco wygięte, na krótkich ogonkach. Kwiaty osadzone po 3 w pachwinach liści, obupłciowe. Pręciki liczne, słupek 1. W ZSRR kwitnie w listopadzie — grudniu. Z gatunków badanych na Kaukazie okazał się najbardziej wytrzymałym na mróz. Kwitnie i owocuje od trzeciego roku życia. Drewno eukaliptusów jest odporne na gnicie i może być użyte do budowy statków i wagonów, do wewnętrznego wykończenia domów, na słupy, pale i podkłady kolejowe. Z drewna wyrabia się alkohol drzewny i kwas octowy. Z liści otrzymuje się olejki eteryczne o wysokiej zawartości cyneolu, pinenu, felandrenu, cytronelalu i limonenu. Zawartość garbników w korze eukaliptusa dochodzi do 40% i więcej. Eukaliptus jest doskonałym drzewem parkowym. Zadrzewienia z eukaliptusów osuszają glebę, obniżają poziom wód gruntowych uzdrawiają malaryczne miejscowości. Eukaliptusy odegrały ogromną rolę w osuszeniu i uwolnieniu od malarii Kolchidy z jej zabagnionymi dolinami rzek Rioni i Poti, a także okolic Rzymu. Odwar z suchych lub świeżych, drobno pociętych liści stosuje się w przypadku zainfekowanych ran, otwartych złamań, zapaleń opłucnej, zapaleń kobiecych narządów, flegmon, ropni i ropnych zapaleń sutka. Przemysł farmaceutyczny produkuje nalewkę z eukaliptusa i olejek eukaliptusowy. Nalewkę przyjmuje się do wewnątrz jako środek przeciwzapalny i antyseptyczny przy zapaleniach górnych dróg oddechowych i jamy ustnej, czasem jako środek uspokajający. Olejek eukaliptusowy stosuje się w tych samych przypadkach. Wchodzi on w skład kompleksowego preparatu do inhalacji. Ingalipt jako środek antyseptyczny i przeciwzapalny stosowany przy zapaleniach migdałków, zapaleniach krtani, zapaleniach gardła oraz pryszczykowych i wrzodziejących zapaleniach jamy ustnej. Zawartość olejku eukaliptusowego w liściach waha się od 1,5 do 2,5% (czasem dochodzi do 4,5%). Głównym składnikiem farmaceutycznego olejku jest cyneol* zbliżony budową do mentolu z mięty pieprzowej. Olejki eteryczne zawierające geraniol i odznaczające się subtelnym zapachem stosowane są w perfumerii.

Dynia jest jednopienną roczną rośliną z rodziny dyniowatych . Większość gatunków z tego rodzaju występuje w Meksyku, na samym południu USA, w Gwatemali i Hondurasie. Uprawia się dynię olbrzymią i dynię piżmową . Znaczenie lecznicze ma głównie pierwszy gatunek. Dynia olbrzymia jest roczną rośliną o cylindrycznej, rozgałęzionej, dętej, ścielącej się łodydze. Liście sztywne, przeważnie 5-klapowe z zaokrąglonymi klapami. Korona lejkowata o płatkach odgiętych; zrośnięte pylniki mają kształt stożkowaty; znamię żółte. Owoc kulisty, spłaszczony lub wydłużony, różnej barwy, ważący 60—80 kg i więcej. Szypułka bez wypukłych prążków. Miąższ owocu delikatny, soczysty, pomarańczowy lub biały. Nasiona duże, gładkie, białe lub brązowe. Masa 1000 nasion co najmniej 1000 g. Miąższ owocu zawiera 4,3—7,9% cukrów (niektóre odmiany do 15%), pektyny, sole potasu, wapnia, magnezu i żelaza, witaminy C, B_lt PP i karoten; nasiona zawierają 36—52% tłuszczu, fitosterole, żywice, kwasy organiczne i kukurbitacyny działające przeciwgrzybiczo. Dynię jada się surową, gotowaną, smażoną, pieczoną lub marynowaną. Indianie jedzą smażone kwiaty. Dynia jest doskonałą rośliną pastewną. Dynia stosowana jest przy stwardnieniu tętnic, surowa — przy zaparciach. Kaszę jaglaną, ryż i mannę z ugotowanym miąższem dyni włącza się do diety przy obrzękach na tle choroby sercowo-naczyniowej, przy chorobach nerek, wątroby i pęcherza moczowego, nadciśnieniu i zaburzeniach w przemianie materii.

Dereń właściwy  jest wysokim krzewem lub drzewem (3—9 m wysokości) z rodziny dereniowatych. Rośnie dziko na Krymie, Kaukazie i w Azji Środkowej, uprawiany jest w Azji Mniejszej, Europie Zachodniej i ZSRR (południowe rejony). Ma liście naprzeciwległe, szeroko- eliptyczne lub jajowate, zaostrzone, z charakterystycznym, pierzastym unerwieniem i łukowatymi nerwami bocznymi. Kwitnie w kwietniu przed rozwinięciem się liści. Kwiaty 4-krotne, obu- płciowe (czasem męsko sterylne), żółte, zebrane po 15—20 w bal- dachy. Zapylenie sąsiedzkie (między różnymi kwiatami tej samej odmiany. Owoce zbiera się podczas suchej pogody, przechowuje przesypane cukrem, zamrożone lub wysuszone. Plon świeżych owoców z jednego drzewa do 100 kg. Dereń rozmnaża się za pomocą nasion, sadzonek, odkładów, odrostów korzeniowych lub szczepienia na siewkach dziko rosnących osobników. Rozstawa sadzenia na plantacjach 6X8 m. Dereń prowadzi się w formie krzaczastej, rzadziej piennej.rośliny), możliwe też samozapylenie jeszcze w pączkach. Owoce wiszące, podługowate, jaskrawoczerwone, lila lub żółte. Owocem jest soczysty pestkowiec, u odmian uprawnych ważący do 5 g. Dojrzewa w sierpniu — wrześniu. Smak owoców cierpki, kwaśny, poprawia się po przymrozkach. Owoce dereniu zawierają 1,5—2,9% kwasów organicznych (głównie jabłkowego), 0,6% garbników, 7—9% cukrów, do 105 mg% witaminy C i witaminę P. Nasiona zawierają do 34% tłuszczu (używany do wyrobu mydła). Owoce przerabia się na sok, konfitury, powidła, kisiele, kompoty, marynaty, pastiłę, nadzienie do cukierków, napoje, syropy, nalewki i wina, a przejrzałe jada na surowo. Korowina stanowi surowiec do chałupniczego wyrobu barwnika żółtego, owoce — barwnika oliwkowego i czarnobrązowego. Korowina i liście zawierają garbniki. Trwałe drewno nadaje się dobrze do politurowania, do produkcji drobnych wyrobów i czółenek tkackich, z gałązek wyplata się kosze. W celach leczniczych stosuje się owoce dereniu przy schorzeniach żołądkowo-jelitowych. Odwar i napar z owoców, rozgniecione owoce, roztarte z miodem lub żółtkiem jaja podaje się przy biegunce. Dereń zalecany jest w przypadku zaburzeń przemiany materii, niedokrwistości, podagry i chorób skórnych. Konfitury używane są przy przeziębieniu i bólach żołądka. Napar z ulistnionych gałązek jest środkiem żółci- i moczopędnym. Nalewka z kwiatów, sok i napar z owoców stosuje się w lecznictwie ludowym przeciw febrze (gorączce), korę — jako środek wzmacniający i pobudzający. Świeże korzenie używane są w homeopatii do leczenia malarii. W Japonii i Chinach analogiczne zastosowanie lecznicze znajduje dereń lekarski